Uçmak

Yanlışlıkla düşürülen bardağın içindeki su olup,

Göğe buharlaşmak istedim.

O da olmuyorsa şu kafamın içindeki sineği uçuruverin,

Zira kafatasımda mahsur kalmayı ben de istemezdim.

Önceleri içimi sanrıma açardım.

Zihnimdeki karmaşa, artık içimi kimseye açamadığımdan olsa gerek.

“Kimse”ye…

Uçsam geçecek gibiydi, 

Uçamadım, geçmedi.

Uçamayacağım, geçmeyecek.

Şarkıların her hecesi boğazımda düğüm olduktan sonra anladım büyüdüğümü.

Sahi, ne ara büyüdüm, ne ara tükendim?

Tükenmişlik konusunda yanılmak güzel olurdu.

En dipte olmak mı?

Bir dip daha olduğunu öğrenip, en dipte olmadığını görmek mi?

Tahammül edilebilir şeyler mi?

Neyse, Tanrı’m 

Uçmak istiyorum.

Buharlaşıp uçmak.